Jobs, first lesson, work, birthday and weekend off

Zondagavond (16 oktober) kwam ik aan in Coffs Harbour. Na een prima nacht in het hostel, werd ik vroeg wakker. Bewust, want ik wilde opzoek gaan naar een echte job, in plaats van werken voor een working hostel, waar niet makkelijk veel geld te verdienen valt. En aangezien we de maandag nog geen blueberry’s hoefden te plukken, hadden we hier mooi de tijd voor. Maar voor alles aan wou ik nog even iets anders doen. Iets wat zondagavond niet te zien was omdat het donker was. Het was de achtertuin. De achtertuin van het hostel is strand en zee. Dat was zeker een plaatje, een reden om alleen al in dat hostel te verblijven. Na een wandeling naar de supermarkt en het ontbijt pakte ik m’n laptop er maar bij, samen met Morten, de Deense jongen. Ook hij ging op zoek naar werk. Na het hele internet afgespeurd te hebben en overal op gereageerd te hebben, kwamen de eerste reacties op de sollicitaties binnen. Het leek allemaal veelbelovend. Er was een vacature voor 2 farmhands, maar we hadden geen idee wat voor een boerderij. We kwamen in contact met deze man, en zouden daar wel kunnen werken. Alleen wel op de voorwaarden dat we er de week erna op maandag zouden starten, eigen vervoer hebben en eigen accomodatie. Klonk als een leuke uitdaging. Met dit dus in het achterhoofd gingen we op dinsdag blueberry’s plukken. 7$ kreeg ik betaald per emmer. Even keihard werken dus. Na 8 uur had ik 13 emmers op de teller staan, want voor een beginner niet slecht bleek te zijn. Maar goed, aangezien backpackers ongeveer 20$ in het uur kunnen verdienen bij andere jobs, kwam ik daar niet eens bij in de buurt. En het was niet het leukste werk om blueberry’s te plukken. Daarom besloten Morten en ik terug te komen op de job die we de dag ervoor vonden. We kwamen er achter dat het een mango boerderij was en dat we dan de eerste vier weken wat onderhoud zouden gaan doen en daarna helpen met plukken en wat klusjes tussendoor. En oja, het de boerdeij staat in het plaatsje Mareeba, vlakbij Cairns. Slechts een ruime 2000 kilometer ten noorden van waar we op dat moment waren. Maar het zou wel 22,13$ in het uur gaan verdienen. Voor ons dus reden genoeg om deze job aan te nemen. Zo boekten we dezelfde dag nog een treinticket naar Sydney, en een vliegticket naar Cairns. We vertrokken op woensdagavond uit Coffs Harbour. Maar voordat we vertrokken wou ik ervoor zorgen dat ik m’n trein- en vliegticket kon betalen met het verdiende geld van blueberry’s plukken. Dus ook de woensdag daar nog maar even hard gewerkt. Met als resultaat 14 emmers. Dit was in het totaal net voldoende om de reiskosten te betalen, en was ik dus tevreden.

Het was zover, we hadden onze spullen achter in de auto van de pannenkoekenbakker gegooid, want hij wou ons ook wel weer naar het station toebrengen. We hadden bewust voor een avondtrein gekozen, zo konden we slapen in de trein. Zo bespaarde ik weer een hostelovernachting. Na een rit van ruim 8 uur kwamen we in Sydney aan. Het was vroeg in de ochtend en ik had Sydney nog nooit zo rustig gezien. Na een korte wandeling door het centrum, de trein gepakt naar het vliegveld. We waren mooi optijd. De vlucht vertrok om 12 uur naar Cairns. Een vlucht van ongeveer 3 uur, naar het noorden van Australië. Eenmaal aangekomen in Cairns was direcht te merken dat het klimaat er tropisch is. Het was ruim 30 graden en de omgeving was heel groen, het tropische regenwoud. Na ruim anderhalf uur bij de verkeerde busstop gewacht te hebben, naar de goede gelopen en vanaf daar werden we opgepikt met een shuttlebus naar het hostel. Een mooi hostel met een zwembad. Maar relaxen ging het eerst nog even niet worden, want het is inmiddels donderdag en voor maandag moeten we een auto hebben, en accomodatie vlakbij de boerderij. We hadden intussentijd al veel gezocht op het internet naar auto’s. Ook wilden we dezelfde dag nog naar een auto kijken, maar dat werd hem helaas niet meer. De accomodatie voor de volgende week wel alvast geregeld... Maar zonder auto komen we nog niet op de plaats van de accomodatie.

Vrijdagochtend zouden we een auto bezichtigen, maar de verkopers konden opeens niet meer. We voelden ons wat hopeloos, want we moesten een auto binnen twee dagen hebben, en een overvloed aan auto’s binnen ons budget stond niet op het internet. Ik kwam met het idee om hostels bij langs te gaan om te kijken op de prikborden of er nog advertenties van auto’s staan. Ongeveer anderhalf uur later en 5 hostels verder vonden we een advertentie van een Mazda 121. De verkopers gebeld, bleek dat ze net met andere kopers aan het onderhandelen waren over de auto. We besloten 100$ meer te bieden dan wat de andere kopers boden. Voor dat bedrag wouden ze de auto aan ons verkopen en 10 minuten later kwamen ze er dan ook aan met de knalblauwe Mazda. De auto zag er best redelijk uit en na wat onderhandelen konden we nog 50$ van de prijs afhalen. Voor $1250 kochten we de auto uiteindelijk, met de kofferbak vol kampeerspullen. We waren enorm blij. Wij (Morten, de Deense jongen en ik) hadden een auto en konden dus optijd in Mareeba, waar de boerderij staat, zijn. Het op naam zetten van de auto zou via internet kunnen. Dat meteen onder genot van een cola op een terassje maar even geprobeerd... Maar er zat het een en ander tegen. De auto komt uit New South Wales. De staat waar bijvoorbeeld Sydney in ligt. Maar wij zijn in Cairns, in de staat Queensland. Uiteindelijk maar gebeld naar NSW Transport. Wat bleek... om de auto op naam te zetten via internet moesten we een bepaald nummer hebben die alleen maar te verkrijgen is in een kantoor van NSW Transport. En deze kantoren zijn alleen maar te vinden in NSW én alleen maar geopend op werkdagen. Het was al vrijdagmiddag en New South Wales ligt 1500 kilometer van ons af. We werden hopeloos, want we zouden nooit meer optijd kunnen zijn voor het werk op maandag. We gingen kijken naar de mogelijkheden. Naar New South Wales was toe was in de eerste instantie geen optie omdat we dan nooit voor maandag terug zouden zijn. We liepen 3.5 kilometer naar het Queensland Transport kantoor om te kijken voor andere mogelijkheden. We konden de auto om laten schrijven naar een Queensland kenteken. Dat leek ons de goedkoopste oplossing. Het enige wat we daar voor nodig hadden was een Road Worthy Certificate (soort van APK). 20 garages gebeld, en slecht één die op vrijdagmiddag nog naar de auto wou kijken. Snel naar de garage met de auto en wat bleek: de RWC-monteur was al weg. Maar de gewone monteur wou wel kijken wat er allemaal gedaan moest worden om de auto laten goed te keuren. Het werd alleen maar erger: het bleek dat er een sterretje in de vooruit zat aan de bestuurders kant, oftwel nieuwe voorruit. De gordel van de bestuurder was niet goed meer. Een lampje moest vervangen worden. Oftewel veel geld, en nooit meer mogelijk voor maandag. De auto stond nog niet eens op onze naam. Hier hadden we 14 dagen de tijd voor. Ik belde weer met NSW office om te vragen of we de auto weer door mochten verkopen, ondanks het niet op onze naam stond. Dat mocht gelukkig. Snel foto’s gemaakt, een leuk tekstje erbij bedacht en weer op internet met de auto. Het is inmiddels al avond. Al snel kregen we een berichtje van Frans meisje die zei: ‘Hallo, is de auto nog steeds te koop?’. Bleek het de koper te zijn waar wij de auto van hadden afgenomen door 100 meer te bieden. Maar helaas waren ze niet meer geïntereseerd. Het was een vermoeidende dag, dus maar vroeg naar bed.

Ik was vroeg wakker zaterdagochtend. Ik had een sms’je ontvangen van iemand die 1000 euro bood, maar eerst nog naar een andere auto ging kijken. Om slim te zijn, zeiden we: ‘Voor 1100 is hij voor jou, maar je mag hem voor 1000 hebben als je eerst naar onze auto komt kijken’, het werkte, want direct uit het werk, rond 1 uur, kwam hij langs. Het was dus zaterdagochtend. We moesten die dag dus een auto verkopen én weer een andere kopen. Intussen vonden we op internet een andere auto, een Ford, bij een autodealer. De auto had net een grote beurt gehad, met Road Worth Certificate (APK) en registratie van een half jaar (wat lang is, ten waarde van zo’n 500$) De auto kostte alleen 2990$. We bezochten de garage en bekeken de auto. De auto zag er goed uit. Maar het bedrijf ging om 1 uur dicht. We legden ons verhaal uit aan de verkoper en vertelden hem dat als we onze huidige auto verkochten, de Ford willen kopen. Maar dat zou dan na 1 uur worden. Dat was geen probleem. We spraken af te bellen als we de auto verkochten. We gingen weer terug naar het hostel, want de kopers kwamen bijna. Ze kwamen met drie man sterk. Het waren locals, ze woonden in Cairns. Een van de jongens zocht een auto voor z’n moeder. Hij maakte een lange proefrit en vond dat de auto goed reed. Dus hij kocht hem. Voor 1000$. Maar er lagen nog allemaal kampeerspullen achterin. Deze hebben we gehouden. We waren enorm blij dat we de auto verkocht hadden. Wat een opluchting. Dat scheelde een boel stress. Het kwam er nu gewoon op neer dat we een dure tent en 2 slaapzakken voor 250$ hadden gekocht. Snel de autodealer gebeld. Hij wou ons zelfs opkomen halen. Wat een service. Hij pikte ons op en we gingen naar zijn bedrijf. Kochten de auto. Het nummer dat we nodig zouden hebben in NSW, hadden we ook nodig in Queensland, alleen dan de Queensland variant. Gelukkig kon hij dat voor Queensland via zijn computerprogramma regelen. Dat betekende dus wat de auto direct op onze naam stond en we helemaal geen gedoe meer zouden hebben. Bij terugkomst in het hostel de verzekering geregeld. Het was nu zeker. Wij kunnen maandag om half 7 op de boerderij zijn. Ook de zaterdag was een vermoeidende dag, dus maar weer vroeg naar bed. Na een stressvolle zaterdag waren we veel dingen rijker: We hadden kampeerspullen, een goede auto en een hele wijze les geleerd over ‘even’ een auto kopen.

De zondag verlieten we het hostel, deden we nog wat boodschappen en gingen richting Mareeba. Mareeba is in principe een uur rijden. We deden er uiteindelijk ruim anderhalf uur over. Daar hadden we twee hele goede redenen voor. De eerste reden was een stop bij een uitkijkpunt, nadat we een mooi bergweggetje opgingen. De tweede reden was een stop nadat we ‘waterfalls’ op borden zagen staan. Die moesten we toch echt even zien voordat we de reis naar Mareeba af gingen maken. De waterval was enorm gaaf om te zien. Helaas niet heel veel water, maar dat komt ongetwijfeld snel, aangezien het natte seizoen er aan zit te komen. De rit naar Mareeba ging uiteindelijk eenvoudig. De accomodatie was makkelijk te vinden. Het was een soort complex achter een woning. Omdat het plukseizoen nog niet begonnen is in de omgeving was het er erg rustig en konden we eigen kamers krijgen. Er waren alleen twee oudere mannen die daar al voor langere tijd verbleven. Aan het einde van de zondagmiddag spraken we af met onze contactpersoon van de boerderij: Francis. Een aardig man, oorspronkelijk afkomstig uit India. Hij werkt ook op de mango boerderij. We kregen te horen dat de mango boerderij zo’n 20 minuten rijden is vanaf de accomodatie. We spraken af dat we Francis konden volgen maandagochtend. We kregen wat papieren van hem die we moesten invullen. Het voelde goed om die papieren in hadden te hebben. Na een aantal dagen niet zeker geweest te zijn of we het gingen halen om optijd te zijn, wisten we het nu zeker: wij gaan werken op de mangofarm! ?

De werktijden voor de eerste vier weken op de boerderij zijn van 7 tot 5 uur in middag. 9 uur werken op een dag, 5 dagen in de week. Na de vier weken start het plukseizoen en gaan we 6/7 dagen per week ongeveer 10 uur per dag werken.

Op maandagochtend stonden we rond kwart over 6 te wachten op de afgesproken plaats op Francis. Hij leidde ons naar de boerderij. De eerste keer dat ik op een mangoboerderij was. Ik wist niet echt wat ik moest verwachten. We ontmoette de eigenaren, een 86-jarige man, ik vermoed van italiaanse afkomst, met zijn dochter en haar man. We kregen uitgelegd wat we vooral gingen doen: de takken die te zwaar werden door de mango’s omhoogbrengen met touwtjes en paaltjes. We gingen dit doen met Elfina (de eigenaresse) en Ronda (een werknemer). Twee aardige vrouwen. Voordat het werk kon beginnen moesten we een pick-up volladen met paaltjes en touwtjes. We waren nog geen 10 minuten aan het werk totdat de hond, Sam, een kangeroe bij de staart pakte. Deze waren in gevecht en dat op nog geen 2 meter afstand van ons. Overigens won Sam, want 2 dagen later op woensdag, moest ik samen met Francis een dode kangeroe onder het huis van de eigenaar weghalen. Intussen hadden we de pick-up bijna vol. Na nog een paar paaltjes van de stapel kwam er een klein python te vooroschijn. De eerste slang die ik heb gezien in Australië. Elke werkdag was vanaf toen hetzelfde. Meestal werkten we alleen met Ronda, en soms kwam Elfina ons helpen. De pauzes zijn overigens erg goed, want in de koffiepauze in de middag is er versgebakken cake. Af en toe moesten we na het werk naar het centrum van Mareeba, naar de supermarkt Coles, om wat boodschappen in te slaan. Bijvoorbeeld voor het diner, wat bij mij net al bij alle andere backpackers even simpel is: Pasta of rijst met wat vlees. En soms veggie’s uit blik.

Op vrijdag, 28 oktober, was ik jarig. Eigenlijk 32 uur lang, want het tijdverschil was 8 uur (inmiddels 9 uur). Haha. Op het werk trakteerde ik op een appeltaartje. En voor de mannen in de accomodatie had ik cake. Na het werk spraken we af met Yannick en Isabelle in Cairns, zij waren inmiddels ook naar Cairns gekomen om hier werk te vinden. Na het werk dus snel een douche genomen, en in de auto gesprongen om proberen voor het donker in Cairns aan te komen. Dat was niet helemaal gelukt. We hadden hetzelfde hostel geboekt voor die nacht en spraken ze daar toen we aankwamen. Yannick, Isa en Morten hadden Grolsch bier gekocht als cadeau, erg leuk. Snel even inchecken en maar opzoek naar een restaurant, want na 9 uur werken en een rit naar Cairns begon de maag wel zin in wat te krijgen. Het centrum is een half uurtje lopen vanaf het hostel. Dat was een mooi moment om even met de familie te bellen. We vonden een goedkoop restaurant en ging daar gezellig uiteten. Na het eten gingen we opzoek naar een bar of disco. We kwamen onderweg iemand tegen die VIP bandjes uitdeelde voor een club, waarmee we gratis entree kregen. We zijn naar die club gegaan, naar Woolshed. Was een erg gezellige club. Na hier een poosje rondgehangen te hebben zijn we naar een bar vlak bij de zee gegaan, daar nog wat gedronken. De moeheid van een week werken begon toch wel toe te slaan, dus besloten we maar naar het punt te gaan waar een shuttlebus ons ophaalde. Het was een zeer geslaagde avond en vooral leuke verjaardag hier in Australië. Eentje om nooit weer te vergeten!!

Het weekend waren we vrij, en omdat we toch in Cairns waren besloten we wat leuke dingen te doen in de omgeving. Op advies van Ronda en Elfina gingen we richting het Noorden naar Port Douglas rijden, wat een hele mooie route zou zijn. Zo zijn we met z’n vieren naar Palm Cove, een strand ten noorden van Cairns gegaan. Hier een paar uurtjes gerelaxed op het strand. Yannick en Isabelle zijn vanaf daar terug naar Cairns gegaan, Morten en ik besloten om verder naar het noorden, naar Port Douglas te gaan. Dit was ook echt een heeeele mooie route. Vrijwel alleen maar langs de kust, met aan de ene kant van de weg allemaal stranden met palmbomen afgewisseld met rotsen en aan de andere kant van de weg een dicht regenwoud. Zo nu en dan even gestopt om een paar mooie foto’s te maken, dat is het voordeel van een eigen auto hebben. Zo stopten we ook op een erg indrukwekkend uitkijkpunt om een paar foto’s te maken. Bleek achteraf dat mijn oom, ome Roelof, zo’n 25 jaar geleden, precies op dezelfde plek een foto had gemaakt. Hoe toevallig is dat?

Eenmaal aangekomen in Port Douglas bezochten we ook wat mooie locaties, waaronder 4 mile beach. Net als overal in deze omgeving, een erg mooi strand, met veel palmbomen. Echt fantastisch. Port Douglas is maar een klein plaatsje, maar het heeft alles om indruk te maken. Het zag er dan ook allemaal erg gezellig uit. Hier ’s avonds gegeten en na die tijd wat biertjes gedronken in het hostel en gekaart met Morten en een Duitser.

De zondag besloten we na het uitchecken nog iets verder naar het noorden te rijden omdat het toch nog vroeg was. We kwamen uit in Mosman en zagen onderweg nog twee keer een bordje met ‘beach’, waaronder ‘Cooya beach’. Dat klonk wel erg cool, dus daar een kijkje genomen. Echt ongelofelijk hoe mooi de stranden hier zijn. Zwemmen word alleen afgeraden, vooral als er geen veiligheidsnetten zijn. Want er komen in deze omgeving krokodillen voor en kwallen die tot spierverlamming kunnen leiden. Dus toch maar geen duik genomen op deze mooie plekken. We besloten terug richting Cairns te gaan via dezelfde mooie route. Eenmaal aangekomen in Cains nog even lang de Kmart geweest. Kmart is een erg goedkope winkel met van alles. Hier wat extra werkkleren gekocht en een ander kussen (2 kussens voor maar 10$), want de kussens in de de accomodatie slapen voor geen meter. Inmiddels was het halverwege de middag, tijd om terug te gaan naar Mareeba, om ons voor te bereiden op een nieuwe werk week. Ik kon overigens niet wachten tot het maandag was, niet omdat ik weer moest werken, maar omdat het pay-day was. En ik had het loonstrookje via de mail al gezien. Dat beloofde veel goeds ?. Haha. Nog even wat boodschappen in Mareeba en daarna gerelaxed bij de accomodatie.

Het is maandag, en de tweede werkweek is inmiddels weer van start gegaan. Vandaag kregen we inderdaad uitbetaald. Wat inmiddels ook wel nodig was, want het geld gaat er toch sneller doorheen dan dat ik hoopte. Omdat ik na het werken (ergens half januari) weer wil reizen moet ik tot die tijd even flink sparen. Ik heb daarom mezelf een budget gegeven van 250$ per week. Dit geeft me de ruimte naast om de accomodatie (110 per week) brandstof en boodschappen, nog wat leuks voor in de weekenden over te houden. En tergelijkertijd kan toch nog een leuk bedrag sparen, al helemaal als hier de geplande 2.5 maand blijf.

Op het werk rijden we voor de velden met een pick-up. En deze week was de pick-up die bedoeld was om door de velden te rijden weer terug van de garage. Ze noemden de pick-up de ‘ferrari’, waarom weet ik niet, want het is een oude rammelbak haha. Maar wel een leuke oude rammelbak, want wij mogen hier ook in rijden tussen de mangobomen.

De dagen zijn vrijwel hetzelfde. Maar het werk verveelt nog steeds niet. Het is nu donderdag 3 november en we proberen al wat leuke dingen voor in het weekend te plannen, en zo goedkoop mogelijk natuurlijk om te kunnen sparen. We hebben in gedachte om een waterval of iets dergelijks te bezoeken.

Door het slechte internet hier houden jullie de foto’s nog steeds van me te goed. Probeer de foto’s dit weekend te uploaden.